کوئوردیناسیون جانبی دی فسفر به یک مرکز آهن تک هسته ای

دانلود مقاله تخصصی شیمی معدنی روش کوئوردیناسیون جانبی دی فسفر به یک مرکز آهن تک هسته ای که در سال 2022 منتشر شده است. فسفر عنصری است که تمایل به تشکیل کلاسترهای تک پیوندی دارد، برخلاف دیاتومیک پیوند سه گانه هم گروه آن در جدول تناوبی یعنی نیتروژن. با این وجود، سنتز و به دام انداختن دی فسفر در شرایط خاص ممکن است.

یک رابطه مورب نمادین بین کربن و فسفر، به ویژه در مواردی که پیوند چندگانه عنصر-عنصر وجود دارد، از جمله دی فسفر (P₂) که در آن دو اتم فسفر توسط یک پیوند سه گانه ضعیف به هم وصل شده اند، مدت هاست شناسایی شده است.

این رابطه مورب بین فسفر و کربن این انتظار را ایجاد کرده است که مولکول دی فسفر باید از ویژگی های استیلن هیدروکربن (C₂H₂) تقلید کند. اخیراً محققان دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو، دانشگاه روچستر و دانشگاه ایالتی اوهایو اتصال دی فسفر را به یک مرکز فلزی گزارش کرده اند. دی فسفر – بر خلاف استیلن – بسیار ناپایدار و واکنش پذیر است.

هنگامی که دی فسفر به شکل آزاد تولید می شود، به سرعت پلیمریزه می شود یا با مولکول های زیرلایه موجود واکنش می دهد. به عبارت دیگر، دی فسفر برای مدت طولانی دی فسفر باقی نمی ماند، ماهیت آن ترکیب شدن با عناصر و مولکول های دیگر است. مقاله حاضر پرده از روش سنتزی جدیدی برای نمایش دی فسفر با پیوند جانبی بی نظیر به یک مرکز فلزی بر می دارد.

Abstract
The diagonal relationship in the periodic table between phosphorus and carbon has set an expectation that the triple-bonded diatomic diphosphorus molecule (P₂) should more closely mimic the attributes of acetylene (HC≡CH) rather than its group 15 congener dinitrogen (N₂). Although acetylene has well-documented coordination chemistry with mononuclear transition metals, coordination complexes that feature P₂ bound to a single metal center have remained elusive. We report the isolation and x-ray crystallographic characterization of a mononuclear iron complex featuring P₂ coordination in a side-on, η2-binding mode. An analogous η2-bound bis-timethylsilylacetylene iron complex is reported for comparison. Nuclear magnetic resonance, infrared, and Mössbauer spectroscopic analysis—in conjunction with density functional theory calculations—demonstrate that η2-P2 and η2-acetylene ligands exert a similar electronic demand on mononuclear iron centers but exhibit different reactivity profiles.